Seria Doom od dawna jest powiązana ze światem muzyki metalowej, połączeniem, który jest widoczny od momentu, gdy usłyszysz jego kultowe ścieżki dźwiękowe lub zobaczysz jego charakterystyczne demoniczne obrazy. Estetyka gry, wypełniona płomieniami, czaszkami i diabelskimi stworzeniami, odzwierciedla wizualny styl koncertu Iron Maiden. Ta więź z ciężką muzyką ewoluowała wraz z rozgrywką Dooma, oba przechodzą wielokrotne odkrycia w stosunku do 30-letniej historii franczyzy. Ze swoich thrash metalowych korzeni Doom zapuścił się przez różne metalowe podgatunki, których kulminacją jest najnowsza część, Doom: The Dark Ages, który zapewnia potężne wpływy metalcore.

W 1993 r. Oryginalna ścieżka dźwiękowa Doom wyciągnęła mocno z metalowej sceny z późnych lat 80. i wczesnych lat 90. Współtwórca John Romero otwarcie potwierdził wpływ zespołów takich jak Pantera i Alice in Chains, co jest widoczne w utworach takich jak „Untitled” z poziomu E3M1: Hell Keep, z riffem uderzającym podobnym do „Usta War”. Szerszy wynik zagłady przyjął podgatunek Thrash, odzwierciedlając dźwięki Metalliki i wąglika, napędzając graczy przez korytarze Marsa z poczuciem pilności, które pasowały do ​​szybkiej akcji gry. Ponadczasowa ścieżka dźwiękowa kompozytora Bobby Prince doskonale uzupełniła niezapomnianą strzelaninę gry.

DOOM: The Dark Ages - Gamepalay zrzutu ekranu

6 zdjęć

Przez ponad dekadę muzyka Dooma nadal synchronizowała się z rozgrywką, dopóki Eksperymentalny Doom 3 nie pojawił się w 2004 roku. Ta gra inspirowana przetrwaniem wprowadziła wolniejsze, bardziej celowe tempo, wymagając nowego dźwięku. Oprogramowanie ID szukało świeżej inspiracji i chociaż Trent Reznor został początkowo rozważany do projektowania dźwięku, to Chris Vrenna i Clint Walsh ostatecznie skomponowali główny temat. Ich praca, przypominająca „Materalus” Tool, stanowiło odpowiednio niesamowicie tło do horroru science fiction Doom 3. Pomimo sukcesu komercyjnego projekt Doom 3 jest postrzegany jako anomalia w serii, odzwierciedlając szerszą ewolucję gier FPS na początku 2000 roku.

Po okresie wyzwań rozwojowych Doom powrócił w 2016 roku z całkowitym przeglądem. Reżyserzy Marty Stratton i Hugo Martin powrócili do swoich korzeni, z ścieżką dźwiękową Micka Gordona z częstotliwościami podziału i białego szumu, który stworzył wrażenia. Wynik DOOM 2016, często opisywany jako grywalny album DJent, stał się jednym z najbardziej znanych w historii gier wideo. Wyzwanie polegało na tym, aby przewyższyć to Eternal w 2020 r., Który pochylił się dalej w gatunku metalcore, odzwierciedlając wpływ zespołów takich jak przyniesienie mi horyzontu i architektów. Pomimo pewnych kontrowersji dotyczących ostatniej mieszanki, wpływ Gordona był niezaprzeczalny, łącząc podział kruszących z elementami elektronicznymi.

DOOM: The Dark Ages przedstawia nowy rozdział z rozgrywką, która przesuwa się z szybkiej akcji Eternal do bardziej celowego tempa, zawierającego tarczą przypominającą kapitana Ameryki i masywnych mechów. Ścieżka dźwiękowa, wykonana przez wykończenie ruchu, czerpie zarówno z poprzednich, jak i obecnych metalowych wpływów, łącząc ciężkie rozpadu zrzuconego luźnego z elementami przypominającymi thrash przypominające oryginalne zagładę. Ta ewolucja odzwierciedla szersze trendy we współczesnym metalu, z opaskami eksperymentującymi w różnych gatunkach.

Jako Doom: The Dark Ages obiecuje zbudować dziedzictwo serii, jasne jest, że walka i ścieżka dźwiękowa gry będą nadal być kluczowe dla jej uroku. Dzięki nowym elementom rozgrywki, takim jak jazda mitologicznym stworzeniami i pilotowanie gigantycznych mechów, Doom przekracza granice, pozostając wiernym swoim korzeniom. Podekscytowanie związane z ciężką muzyką i najnowszą odsłonę Dooma sugerują, że fani czekają na ekscytujące wrażenia, z Gunplay i potencjalnie nowym ulubionym metalowym albumem, na który można się spodziewać w maju.