Pokémon staat bekend om zijn kindvriendelijke aantrekkingskracht, waarbij al zijn mainline-games trots een E hebben voor iedereen die de beoordeling heeft. Dit maakt de serie toegankelijk voor kinderen van alle leeftijden en nodigt ze uit in een levendig universum gevuld met kleurrijke wezens zoals Pikachu en Eevee. Onder het oppervlak herbergen sommige van deze pocketmonsters echter verrassend donkere achtergrondverhalen. Verschillende Pokédex-inzendingen en in-game verhalen verdiepen in thema's van ontvoeringen, brutale moorden en andere griezelige verhalen, die een huiveringwekkende laag aan de franchise toevoegen.

IGN heeft een lijst samengesteld van de vijf engste Pokédex -inzendingen, hoewel dit niet uitputtend is. Andere opmerkelijke vermeldingen zijn Mimikyu, een Pokémon die zo angstaanjagend is dat het zichzelf vermomt als Pikachu om bevriend te raken met anderen, terwijl ze de ondergang van de iconische mascotte uitzetten; Haunter, bekend om het stalken van mensen in donkere steegjes en het veroorzaken van fatale stuiptrekkingen met een enkele lik; en Hypno, die in de Pokémon Children's Show, werd afgebeeld hypnotiserende en ontvoerder van kinderen om hun dromen te consumeren.

Het was eindelijk vrijdag en het jonge meisje uit Floaroma Town kon haar opwinding niet bedwingen. Ze maakte gretig haar ontbijt af, enthousiast om aan haar weekend van bloemen te beginnen. Het was haar favoriete tijd van het jaar, en ze verlangde naar de schooldag om te eindigen, zodat ze quality time met haar ouders kon doorbrengen, vol gelach en vreugde. Ze stormde naar de Valley Windworks, bekend om zijn unieke bloemen, ondanks het kennen van de gevaren van het weggaan zonder haar eigen Pokémon. Deze serene plek in Sinnoh leek veilig genoeg.

Bij aankomst werd ze begroet door een zee van levendige roze, gele en rode bloemen. Toch trok er nog iets meer boeiend haar op: een glinsterende paarse ballon die zachtjes in de wind zwaait. Begrepen, reikte ze naar zijn touwtje, maar schrokken toen de ballon zich omdraaide naar haar. Het gezicht droeg een groot, geel kruis en twee holle, zwarte ogen. Terwijl de ballon speels trok, volgde het meisje, giechelend. Maar de trek van de ballon werd sterker en tilde haar hoger en hoger op totdat de touw strak om haar pols was gewikkeld. De ballon, die het kind niet te zwaar vond, noch te resistent, vervolgde zijn beklimming. Het meisje werd nooit meer gezien.

Difloon, bekend als de ballon Pokémon, voegt een sinistere draai toe aan wat meestal een geliefd speelgoed van kinderen is, net als de horrorfranchise. Terwijl sommige van zijn Pokédex -inzendingen goedaardig zijn en het beschrijven als 'een Pokémon gevormd door de geesten van mensen en Pokémon', verdiepen anderen zich in donkerder territorium. "Het trekt aan de handen van kinderen om ze weg te stelen", waarschuwt een vermelding. Een andere kuitly verklaart: "Elk kind dat drijft voor een ballon en eraan vasthoudt, kan vermist worden." Een derde inzending onthult: "Het ronde lichaam is gevuld met zielen en breidt zich uit elke keer dat het iemand wegmaakt." Difloon's mysterieuze optredens in de Spelen, met name op vrijdag in de Valley Windworks in Diamond and Pearl, dragen bij aan zijn griezelige allure, waardoor louter nieuwsgierigheid omgezet in een spookachtig mysterie.

Banet

De ouders van de jongen waren in toenemende mate gealarmeerd toen zijn koorts verrijkte, zijn huid grijs werd en zijn spraak onbegrijpelijk werd. Ondanks de inspanningen van de beste artsen uit Mauville en Slateport, verslechterde zijn toestand. In een moment van hoop te midden van zijn moeizame ademhaling, fluisterde de jongen: "Mijn pop." Wanhopig om hem te troosten, presenteerden zijn ouders hem verschillende speelgoed uit zijn collectie - een Pikachu, veel, een skitty en een Treecko - maar hij verwierp ze allemaal met de kleine kracht die hij had achtergelaten.

Verward en toch vastberaden, zijn ouders doorzochten hun huis, snuffelden door laden en planken totdat ze het onder het bed ontdekten: een vervaagde, haveloze pop met gloeiende rode ogen en een gouden rits voor een mond. De moeder erkende het meteen - het was de pop die haar zoon jaren geleden had gehouden, weggegooid toen ze de nieuwste Poké -poppen kochten bij het warenhuis van Lilycove. Nu, vochtig en versierd met scherpe pennen, leek de pop dreigend. Terwijl de jongen ernaar reikte, werd de moeder door zijn beweging teruggebracht naar de realiteit, alleen om de blik van de pop op haar te vinden. Ze schreeuwde terwijl het uit haar greep en uit het raam sprong. Tot haar opluchting leek de toestand van de jongen enigszins te verbeteren.

Zelfs Pokémon is niet immuun voor klassieke horrortropen in zijn gezinsvriendelijke universum. Banette, de Marionette Pokémon, belichaamt de geest van poppen zoals Annabelle of Chucky, met een achtergrondverhaal dat doet denken aan Jessie uit Toy Story 2, als Jessie werd gedreven door wraak. "Een pop die een Pokémon werd over zijn wrok omdat hij rommel is. Het zoekt het kind dat het heeft verstoten", leest een Pokédex -inzending. Nog een kuitly merkt op: "Deze Pokémon is ontwikkeld uit een verlaten pop die een wrok heeft verzameld. Het wordt gezien in donkere steegjes." Een latere inzending wordt explicieter: "Het is een gevuld speelgoed dat werd weggegooid en bezeten werd, ooit op zoek naar degene die het weggooide zodat het zijn wraak kan eisen." Banette brengt schade toe door als een beeltenis op te treden en spelden in zichzelf te steken om pijn te doen aan het kind dat het zoekt. Alleen door zijn brede glimlach uit te ritsen of te behandelen met hernieuwde genegenheid kan zijn negatieve energie worden weggenomen.

Zandygast

Het was een glorieuze zomerdag op Melemele Island, waarbij bewoners genoten van Big Wave Beach. Sommigen surften, anderen koesterden zich in de zon en kinderen bouwden zandkastelen. Terwijl de zon begon te ondergaan, liep het strand langzaam leeg, maar één jongen bleef vastbesloten om zijn prachtige zandkasteel te voltooien. Zo verdiept in zijn werk, merkte hij de beweging achter hem niet op.

De andere zandkastelen veranderden in onnatuurlijke vormen, hun schaduwen groeiden onheilspellend tegen de zonsondergang. De jongen draaide zich om en bevond zich face-to-face met een Pokémon die leek op een zandkasteel maar een gapende mond en levenloze ogen had. Ervan uitgaande dat alle Pokémon vriendelijk was, trok hij zich niet terug toen het naderde. Hij reikte naar een rode schade die in zijn hoofd stak en dacht dat het hulp bood. Maar terwijl hij zijn hand uitstak, overspoelde de Pokémon het. De schreeuw van de jongen weergalmde toen zijn arm werd verteerd, en net als Quicksand werd zijn hele lichaam langzaam geabsorbeerd.

In tegenstelling tot de verwachtingen is de Sandcastle-thema Pokémon Sandygast verre van de belichaming van zonneschijn en vreugde. "Als je zandheuvels bouwt wanneer je speelt, vernietig ze dan voordat je naar huis gaat, of ze kunnen bezeten raken en Sandygast worden", waarschuwt een van zijn Pokédex -inzendingen. Een andere inzending verwijst naar de verschrikkelijke gevolgen: "Sandygast bewoont voornamelijk op stranden. Het neemt de controle over van iedereen die zijn hand in zijn mond legt, waardoor ze zijn lichaam groter moeten maken." De ware horror ontvouwt zich wanneer Sandygast evolueert naar Palossand, wiens Pokédex -inzendingen onthullen: "Palossand staat bekend als de Beach Nightmare. Het trekt zijn prooi in het zand door het zand zelf te besturen, en dan zuigt het hun ziel uit." In wezen groeien Sandygast en Palossand door het consumeren van kinderen, een feit dat wordt bevestigd door een andere inzending: "Begraven onder het kasteel zijn massa's opgedroogde botten van degenen wiens vitaliteit het heeft afgetapt."

Trillig

Het drukke seizoen was eindelijk geëindigd, waardoor de oudere vrouw kon genieten van haar ochtendzwemmen in vrede. Ze gaf de voorkeur aan Unlala Town zonder de drukte van toeristen, zelfs als het water koeler was. Nadat ze deze kusten bijna zeventig jaar lang heeft gezwommen, was ze niet van plan nu te stoppen. Tegenwoordig waren de golven schokkerig, maar haar vastberadenheid was onwrikbaar. Ze zwom verder dan bedoeld, verloren in de rust die ze al lang had gezocht. Realiserend dat ze verre van de kust was, versnelde haar hartslag, maar ze probeerde terug te zwemmen. Haar ouder wordende lichaam worstelde, en ondanks haar inspanningen trok de stroom haar verder uit met elke pauze voor adem.

Terwijl ze worstelde, kwam een ​​Pokémon uit het water, centimeters van haar gezicht. Aanvankelijk voorzichtig, nam de vrouw aan dat het er was om te helpen en reikte ermee uit. De Pokémon sloeg zijn armen om haar heen, waardoor ze kon rusten zonder verder te drijven. Dankbaar, ze bedankte het wezen en probeerde de resterende afstand naar de kust te zwemmen. Maar ze merkte dat ze geïmmobiliseerd was, niet in staat om haar vingers of tenen te bewegen. Terwijl de angst begon, raakte haar gezicht ook verlamd. De Pokémon, met zijn verre blik, begon te zinken en sleepte de oude vrouw mee naar de diepten van de oceaan.

Frillish, de drijvende Pokémon, verbergt een donkere aard achter zijn eenvoudige uiterlijk. Pokémon ontwierp een roofdier dat gebruik maakt van de gemeenschappelijke angsten voor de onbekende diepten van de oceaan en ontwierp een roofdier dat van het oppervlak jaagt. "Met zijn dunne, sluierachtige armen gewikkeld rond het lichaam van zijn tegenstander, zinkt het naar de oceaanbodem", zegt zijn oorspronkelijke Pokédex-beschrijving. Een andere inzending onthult: "De dunne, sluierachtige armen hebben tienduizenden giftige stingers." Deze stingers verlammen prooi, waardoor frillish ze naar zijn holle kan slepen, vijf mijl onder het oppervlak. De slachtoffers, nog steeds bewust, zijn zich bewust van hun lot terwijl ze verdrinken.

Froslass

Hij wist dat hij zich niet had moeten wagen. 'S nachts navigeren door de berg was uitdagend genoeg, maar in een sneeuwstorm was het bijna onmogelijk. Toch kon hij het geluid van de kreten van een vrouw en een klop op zijn deur niet negeren. Hij woonde alleen op zo'n grote hoogte en voelde zich gedwongen om te helpen. Bundeling omhoog, ging hij op in de storm, alleen om snel gedesoriënteerd en verloren te worden.

De Blizzard vertoonde geen tekenen van doorgeven, dus hij was opgelucht om een ​​kleine grotingang tegen te komen. Het bood een koude maar veilig toevluchtsoord voor de nacht. Binnenin was de temperatuur onnatuurlijk laag, maar deze was beter dan de storm buiten te kijken. Terwijl hij zijn lantaarn stak, merkte hij dat de grotwanden in dik ijs waren ingekapseld. Verbaasd door het permanente ijs op deze hoogte, onderzocht hij zijn weerspiegeling in het ijs, alleen om terug te schuiven. Het gezicht dat naar achteren staarde was niet van hem, maar dat van een andere man, bevroren in het ijs. Paniek begon toen hij zich realiseerde dat de muren waren bekleed met bevroren lichamen. Wenend om te vluchten werd hij geconfronteerd met een ijzige Pokémon. Het zweefde naar hem toe en toen hij zich terugtrok, ademde het een bevroren adem uit. Terwijl de ijzige mist hem omhulde, voelde hij zijn lichaam verstijven en besefte hij dat hij weer een tentoonstelling werd in de huiveringwekkende collectie van het wezen.

Froslass combineert elementen van de Japanse Yōkai Yuki-Nonna en de Griekse mythe van Medusa. "De ziel van een vrouw die verloren was op een besneeuwde berg bezat een ijspegel, en werd deze Pokémon. Het voedsel dat het het meest geniet, is de zielen van mensen", leest een van zijn Pokédex -inzendingen. "Het bevriest wandelaars die zijn gekomen om besneeuwde bergen te beklimmen en ze terug naar zijn huis te brengen. Het gaat alleen achter mannen aan die het denkt." Andere inzendingen beschrijven hoe Froslass tijdens Blizzards slachtoffers lokt of naar zijn hol sleept, waar ze "decoraties" netjes worden opgesteld. Dit huiveringwekkende verhaal voegt een spookachtige dimensie toe aan het Pokémon -universum.